Στο πλαίσιο του κοινωνικού ιστού, τον οποίο δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ως συνομιλητή, προσπαθούμε να ορίσουμε τους εαυτούς μας ως συστατικά της αναρχικής ανατροπής. Πρόκειται για έναν κοινωνικό “ουδέτερο” από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας οι οποίοι προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την οπτική μας και στοχεύουν στην δικαιολόγηση των στρατιωτικών και επιχειρησιακών εξοπλισμών καθώς και στην επίτευξη της τεχνολογικής κυριαρχίας.

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να απομακρύνουμε τη στάχτη από τα μάτια του κόσμου γύρω μας που συμμορφώνεται στους κανόνες της πολιτικής κοινωνίας και πλησιάζει όλο και περισσότερο σε ταυτότητες που βασίζονται σε αντιδραστικές ή και κυρίαρχες ρητορικές. Αυτό είναι το αίσθημα του επείγοντος πάνω στο οποίο βασίζονται οι κινήσεις των κυβερνήσεων. Εργαλειοποιώντας διάχυτα φαινόμενα και περιστασιακά γεγονότα, τα κράτη επιμένουν σε μία διαδικασία που στοχεύει στην εγκαθίδρυση μίας γενικευμένης ανασφάλειας και μίας “εγκληματικότητας” προερχόμενης από το κοινωνικό περιθώριο, δημιουργώντας έτσι τις βάσεις που εξασφαλίζουν μία σιωπηρή αποδοχή των συνεχόμενων κατασταλτικών πολιτικών. Από την άλλη, μας φαίνονται αδύναμες οι φωνές που διαφωνούν και μιλούν για το ασυνάρμοστο αυτών των κρατών που, ενώ αθόρυβα ξεθάβουν έναν αποικιοκρατικό-εξορυκτικό ιμπεριαλισμό, επιδίδονται σε επιδείξεις “καλής θέλησης” στοχεύοντας σε μία απατηλή συλλογική ευημερία.

Στα εκπαιδευμένα αυτιά φτάνει η ενοχλητική δυσαρμονία μίας αδέξιας επίδειξης. Από τη μία μεριά το μέτωπο του ατλαντικού συνεχίζει να οπλίζει πλήρως τη σύγκρουση στην Ουκρανία και να υποστηρίζει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Όλα αυτά στα πλαίσια της ύπνωσης με παραμύθια περί μη-βίας. Από την άλλη μεριά η Ευρώπη-φρούριο πειραματίζεται με την εναλλαγή ανθρωπιστικού και ευσπλαχνικού προσώπου (προπύργιο ενός παρωχυμένου δημοκρατικού μοντέλου) καθώς και πυγμαίων και συμπαγών θέσεων, έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο μπροστά στον εξωτερικό εχθρό. Η δράση της κατασταλτικής μηχανής που τα τελευταία χρόνια μοίραζε σωρηδόν αδικήματα που αφορούσαν τη συνέργεια/συνενοχή πολλών ατόμων και που τώρα φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα αδικήματα “της πέναςⁱ”, είναι ανάλογη με το επίπεδο αξιοπιστίας που μπορεί να αντέξει να χάσει ο κρατικός μηχανισμός σε μια τέτοια ιστορική στιγμή.

Για παράδειγμα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ιταλικό κράτος που στοχεύει, όπως και στην περίπτωση της μεταφοράς του Alfredo στο καθεστώς 41bis, στην καταστολή της προπαγάνδας που στηρίζει την δράση, φιμώνοντας και καθιστώντας ακίνδυνους/ες τους/τις “ταραχοποιούς της πένας”. Αποκλίνοντες “υποκινητές των μαζών” προερχόμενοι/ες/α από το αναρχικό κίνημα…ένα κίνημα που, όπως θα συμφωνηθεί, δυσκολεύεται επί του παρόντος να διαχυθεί και μας οδηγεί να αναλογιστούμε τους λόγους της σημερινής μας αναποτελεσματικότητας και των τεράστιων αντιφάσεων μας.

Η διεύρυνση ενός κρατικού στρατού από υποτιθέμενα αναρχικά άτομα, το χάσμα που δημιουργήθηκε από τις δοθείσες απαντήσεις στο πείραμα απολυταρχικού ελέγχου που ονομάστηκε πανδημία και ο αιώνιος αντιδραστικός σκοταδισμός του αντιφεμινιστικού ρεύματος (που παίρνει queer- και τρανσ-φοβική διάσταση όταν συνοδεύεται από την -περισσότερο από ποτέ αναγκαία- κριτική ενάντια στην τεχνολογία) είναι μόνο κάποιες από τις αντινομίες που ελλοχεύουν προειδοποιώντας μας ότι, ίσως, σε αυτό το θολό τέλμα δεν υπάρχει οξυγόνο για όλα μας. Δεν υπάρχει και δεν θα μπορέσει να υπάρξει κανένα a priori επιβεβλημένο κοινό σημείο με τις παραπάνω λογικές που να μην μας υποβιβάζει σε μία καταπιεσμένη τάση που στερείται την καταστροφική της έκσταση και τη χαρά της συνενοχής. Τα γιατί της αναποτελεσματικότητας μας στο παρόν, όπου ο κόσμος παίρνει μορφή τεχνο-στρατιωτικο-καπιταλιστικής ασθένειας, πρέπει να αναζητηθούν τόσο σε αυτές τις λογικές αλλά και πρώτ’απ’όλα στο εσωτερικό μας, στις αντιφάσεις μας, στο αίσθημα μας ως επαναστατικό κίνημα και στην ερώτηση που συχνά θέτουμε: για ποιό λόγο, σήμερα, να ακολουθήσουμε το κάλεσμα στη δράση; Για εμάς τα ίδια σε πρώτο βαθμό; Για τα κοντινά μας συντρόφια; Για τα άτομα που αναγνωρίζουμε ως καταπιεσμένα; Για τη μοναδική μας αγάπη για τον κόσμο οργής μας που μας βρίσκει συγγενείς στη σύγκλιση για την επίθεση σε αυτήν την κοινωνία;

Θεωρούμε σημαντική την διεξαγωγή του φεστιβάλ εκδόσεων για να μοιραστούμε τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, για να παρηγορηθούμε, να δημιουργήσουμε και να ξανανακαλύψουμε τα μονοπάτια της συγγένειας που μας κάνουν να αισθανόμαστε συνειδητά ενωμένες (ή εκουσίως χωρισμένους). Χωρίς συζητήσεις και κουβέντες για τις ιδέες μας, την ιστορία και τα όνειρά μας κινδυνεύουμε στην πραγματικότητα να γίνουμε απλά ένα ακόμη κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος. Ένα κομμάτι σεχταριστικό, ιδεολογικό, προσκολλημένο σε ταυτότητες, ιδιαίτερα ακίνδυνο λόγω της ενασχόλησης του με την πολιτική. Ένα βιβλίο, μία κουβέντα και ένα λεξιλόγιο που, με τη δική μας προπαγάνδα, γίνεται συλλογικό και ευνοεί την συνωμοσία είναι αυτό που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο για την καταστροφή του μέλλοντος που προβλέπουν για εμάς, για να επιταχύνουμε την εκκόλαψη της δράσης από τη χρυσαλίδα που ονομάζουμε λέξη. Αυτό στο οποίο στοχεύουμε είναι μια στιγμή διεθνούς συνάντησης που μπορεί να εξαφανίσει τη στενομυαλιά που μας εμποδίζει να γνωρίσουμε αγώνες που διεξάγονται σε άλλα μέρη του πλανήτη. Αυτή η συνάντηση έχει ως πρόθεση την θέληση να καταστρέψουμε τα σύνορα, πολιτισμικά και γλωσσικά, αλλά και την ανάγκη για μία ποιοτική εξέλιξη ανταλλάσσοντας διαφορετικές αναλύσεις και εμπειρίες που υπερβαίνουν τους τοπικούς μας ορίζοντες και φέρνουν έτσι καινούργια ερεθίσματα στην επιθυμία μας για ανατροπή. Ξαναπαίρνουμε στα χέρια μας το εργαλείο της διεθνούς αλληλεγγύης, για να σπάσουμε την απομόνωση στην οποία βρίσκονται οι έγκλειστοι/ες/α και να συνυφάνουμε μαζί, με προτάσεις αγώνων από άλλα μέρη, για να πολλαπλασιάσουμε την ισχύ της συνεισφοράς μας μέσα από την οπτική του δικού μας διεθνισμού. Μία συνάντηση που ελπίζουμε ότι μπορεί επιπλέον να καταστρέψει τις κατηγορίες με βάση τις οποίες μας ταξινομεί αυτή η κοινωνία. Αρνούμενοι τις εξειδικεύσεις, τις λεπτές μορφές εξουσίας και τον καταμερισμό εργασίας που παρατηρούμε ότι πολλές φορές μεταβάλλεται σε ανάθεση, θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε στιγμές συζητήσεων που διαφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο από την δυναμική της απλής παρουσίασης, δημιουργώντας κουβέντες πολυμέτοχες και κυκλικές που να μολύνονται αμοιβαία στην αγκαλιά της προοπτικής του μελανιού και της φλόγας.

Ας υφάνουμε το νήμα της συνενοχής για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε ξανά το θολό περίγραμμα της θέλησης για απελευθέρωση ανάμεσα στις σκοτεινές αποχρώσεις του υπάρχοντος!